Net wakker vraag ik aan Google wat het weer is van vandaag..: “-8 graden en zonnig; vanwege de wind op dit moment is de gevoelstemperatuur -15 graden”. Gisterenavond voor het slapen gaan hebben we er nog even over gegrapt in de BNWL groepsapp; kachel op je rug en korte broek aan. Maar nu ik het Google hoor zeggen terwijl ik nog onder mijn warme dekentje lig, klinkt -15 graden toch echt wel als serieus koud. Maar goed, in deze tijd moet je toch iets doen om nog een beetje te voelen dat je leeft dus hup mijn bed uit op zoek naar minimaal 10 laagjes fietskleding om aan te trekken. Het is alweer anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst offroad heb gereden dus een beetje onwennig zal het wel zijn. Eens moet weer de eerste keer zijn en het leuke van deze club is dat er zowel racers als MTB’ers lid zijn. En omdat ik nooit kan kiezen, dus de ideale club voor mij. Omdat ik pas eind vorig jaar lid ben geworden heb ik de meesten nog niet live gezien maar door de gezelligheid in de appgroepen (we hebben een groep voor leden en een groep voor tochten waar ook niet leden zich bij aan kunnen sluiten) voelt het alsof ik ze al jaren ken.

We starten bij het Zaans Hoekje; ons vaste startpunt als we trainen of tochten in de regio rijden. Heerlijk om een kopje koffie voor- of achteraf (of allebei) te drinken en nog even te kletsen. Maar vandaag rijden we meteen door – het kopje koffie wordt de opwarmer na het harde werk. Eén van de mannen is helemaal vanuit Amsterdam zuidoost komen fietsen en heeft er dus al een behoorlijke warming-up op zitten. Twee aan twee (in verband met de Corona restricties) rijden we het Twiske in. Als eerste doen we Het Smaal parcours aan, dat ligt er mooi besneeuwd bij. Ik begin wat voorzichtig omdat ik niet head first in de sneeuw wil belanden en even moet wennen aan het gevoel dat de sneeuw geeft onder mijn banden. Maar de mannen hebben geduld met me en voorzien me van allerlei tips hoe ik het beste de controle kan houden over mijn fiets in de sneeuw. In mijn hoofd zet ik de knop om dat fietsen in de sneeuw niet veel anders voelt dat fietsen in het rulle zand en dan gaat het al snel beter. Ik durf steeds meer en zowaar lukt het goed mijn balans te houden terwijl ik me door het dicht begroeide gebied manoeuvreer. “Blijven trappen en druk op je wielen houden” hoor ik achter me roepen en dat blijf ik maar herhalen als een mantra; het werkt! Wát voelt dit gaaf; ik heb geeneens tijd om na te denken zo geconcentreerd ben ik aan het fietsen. De kou is allang verdwenen en bang om uit te glijden ben ik niet meer… En het speelse zonnetje door de bomen tekent een bijna sprookjesachtig tafereel.

Door naar het tweede parcours; Zanddijk.. dat is ander koek. Steile heuvels, ijspaden en droog gereden paden wisselen elkaar af. Blijven trappen lukt, maar zorgt er niet voor dat ik niet af en toe mijn fiets onder me vandaag voel glijden. Bij een steile helling twijfel ik.. de mannen gaan voor en dalen één voor één succesvol een ijspad af. Ik zet mijn twijfel opzij en waag een poging.. maar helaas, ik glij uit op een paar keien – auw. De mannen vragen bezorgd of het gaat en een paar minuten later zit ik weer stevig op mijn zadel voor het laatste stukje glibberen en glijden door de sneeuw..

Onderweg terug naar het Zaans Hoekje kletsen we nog even gezellig met elkaar over het zojuist afgelegde parcours en constateren we dat dit toch wel naar meer smaakt. Binnenkort dus maar weer een nieuwe route plannen! Maar nu eerst een heerlijk bakkie koffie om weer een beetje op te warmen en nog even na te genieten..